Limerencja- -obsesyjna miłość, która nie jest miłością

Wczoraj wróciłam z Cypru- przeżyłam, chociaż było kilka trudnych momentów. Lekarz mi pomógł tym "zalekowaniem". Brałam pregabalinę 3 razy dziennie tak jak zalecił lekarz a nawet więcej, gdy lęki i roztrzęsienie się nasilało. Do tego relanium od czasu do czasu. Być może lekarz uratował mi życie a przynajmniej uchronił przed podjęciem poważnej próby samobójczej. Być może pomógł mi też i ocalił komentarz aanderand, żeby na Cyprze nie zabijać siebie a zabić w sobie destrukcję. Bardzo się starałąm to zrobić i ciągle przypominałam sobie te słowa.  

Obawiałam się jak będzie z moją wagą po powrocie, ale pokazuje tyle samo, co przed wylotem, czyli po tej nagłej zwyżce przed wyjazdem 61,4 kg. Jestem też przed miesiączką to może woda się zebrała, poza tym na tydzień przed wyjazdem wzięłam tabletkę "dzień po". Akurat zbiegło się to z przyjmowaniem pregabaliny i tak naprawdę nie wiem która z tych rzeczy spowodowała ten 2 kg wzrost z dnia na dzień. Ale do sedna: przeżyłam, więc tak jak sobie obiecałam - spróbuję żyć, zamiast wegetować. Już wiem, że nie będzie łatwo, po powroice lęki i roztrzęsienie, obsesyjne, nakręcające się myśli nasiliły się- pewnie tak jak lekarz mówił, będę musiała dojść do dwukrotności obecnej dawki. 

Opiszę jeszcze swoje ostatnie dni na Pafos, ale to innym razem.

Teraz chciałam napisać o tym na co natrafiłam przypadkiem w internecie. Na psychologicznym zjawisku, które ma swoją nazwę - limerencja. Czyli obsesyjna miłość- nie miłość.

Czym jest limerencja? Najważniejszy wyciąg opisujący zjawisko- irracjonalny, intensywny pociąg romantyczny do obiektu; fiksacja na punkcie drugiej osoby; specyficzny stan, który można pomylić z zakochaniem; stan obsesji na punkcie drugiej osoby, którego sednem jest bardzo silne pragnienie wzajemności uczucia; odczuwa się silny przymus wykonywania różnych czynności, w tym przypadku będzie to chęć spędzania czasu z drugą osobą oraz czynienie zabiegów, które upewnią, że odwzajemnia ona uczucia; stan limerenecji odróżnia się od zakochania występującą w niej patologią; limerencja w odróżnieniu od miłości nie traci na intensywności a wręcz nasila się; następuje nieprzerwana idealizacja partnera, który staje się najważniejszą osobą w jej życiu i niesamowicie mocno chce, by podzielała obsesyjne uczucia; nie sposób pozbyć się myśli o partnerze a myśli stają się natrętne i powracające; nieprzerwana analiza gestów, zachowań, słów partnera w celu upewnienia się, że czuje on to samo; koncentracja na partnerze powoduje zaniedbywanie innych stref życia; ciągła obawa przed opuszczeniem i odrzuceniem, co przekłada się na fizjologiczne aspekty organizmu; odczuwanie lęku i zazdrości, które mogą prowadzić do depresji; niemożność odkochania się.

Kiedyś, jeszcze na trochę przed wyjazdem z Łodzi, na jednej z sesji, moja terapeutka zapytała czy moja miłośc do T. jest miłością czy obsesją. Być może już wtedy wiedziała, że to obsesja? Muszę o to zapytać - planuję się z nią spotkać na 2-godzinnej sesji w gabinecie.

Wszystkie powyżej aspekty tego stanu niestety bardzo mnie opisują. 

Znalazłam też taki oto test na obsesyjną miłość, spróbujmy w kontekście mojego uczucia do T.:

Test miłości obsesyjnej

(test opracowany na podstawie książki Susan Forward i Craiga Buicka „Toksyczne namiętności”, wyd. Czarna Owca, 2006)

U wielu kobiet miłość do mężczyzny przeradza się w obsesję. Są przerażone swoim zachowaniem, widzą, że jest ono dla nich destrukcyjne, ale nie potrafią przestać. 

1. Czy ciągle wzdychasz do kogoś, kto fizycznie lub emocjonalnie jest dla Ciebie niedostępny?

- Tak. T. jest zdecydowanie emocjonalnie niedostępny. W jakiś sposób niedostępny też z powodu bardzo dużej różnicy wieku.

2. Czy żyjesz dniem, kiedy wreszcie będziecie razem?

- Pochłania to moje myśli przez całe dnie. Każdy dzień próbuję tylko "przetrwać" do dnia, kiedy się z Nim zobaczę, nie mogąc skupić uwagi na czymkolwiek innym - było tak w okresie łódzkiej znajomości i obecnie. Każdy dzień bez Niego uważam za stracony, nie warty przeżycia.

3. Czy wierzysz w to, że jeśli będziesz wystarczająco mocno pragnęła tej osoby, to ona w końcu będzie musiała Cię pokochać?

- Tak. Głęboko wierzę, że moja miłość wystarczy za dwie osoby, że T. w końcu głęboko mnie pokocha.

4. Czy wierzysz, że jeśli wykażesz się wytrwałością w  zdobywaniu tej osoby, to osiągniesz swój cel?

- Miewam ostatnio spore wątpliwości, ale podejmowałam i wciąż podejmuję próby ratowania tej relacji.

5. Czy odrzucenie Cię przez tę osobę sprawia, że jeszcze bardziej jej pragniesz?

- Tak. Nie mogę pogodzić się z odrzuceniem, wciąż staram się naprawiać relację za wszelką cenę, będąc gotowa poświęcić absolutnie wszystko.

6. Czy ponawiane próby odrzucenia sprawiają, że Twoja namiętność wobec tej osoby zamienia się w rozpacz lub wściekłość?

- Zdecydowanie tak: towarzyszy mi głęboka rozpacz i niekontrolowana złość.

7. Czy czujesz się ofiarą dlatego, że ta osoba nie chce Ci dać tego, czego pragniesz?

- Tak, ciągle stawiam się w roli ofiary, czuję się zraniona, skrzywdzona. 

8. Czy jesteś tak intensywnie pochłonięta tą osobą, że wpływa to na Twoje odżywianie się, sen, lub efektywność w pracy?

- Tak. Nie mogę skupić się na niczym, w tym na pracy, którą zaniedbuję - potrafię nie zrobić kompletnie nic w pracy. Potarfiłam i potrafię nie jeść niemalże nic - odmawianie sobie jedzenia powiązane jest też z doświadczeniami z dzieciństwa.

9. Czy uważasz, że ta osoba jest jedyną, która sprawia, że Twoje życie ma sens?

- O, tak. T. jest dla mnie jak siła życiowa, tylko przy nim odczuwam prawdziwe szczęście a bez niego moje życie wewnętrzne jest jałowe, puste, pozbawione sensu. Totalna wegetacja.

10. Czy wydzwaniasz do tej osoby bezustannie, często o najdziwniejszych porach, lub zasypujesz ją SMSami i godzinami wyczekujesz, że ona się do Ciebie odezwie?

- Chciałabym zostawić to bez komentarza, ale niestety to prawda: wysyłanie kilkunastu wiadomości naraz o sprzecznym zabarwieniu uczuciowym, serie wydzwaniania - najgorzej było w okresie łódzkiej znajomości. Do tego stopnia, że mnie blokował.

 11. Czy niezapowiedziana pojawiasz się w domu lub w miejscu pracy tej osoby?

- To nie. Nigdy nie zjawiałam się bez wcześniejszego umówienia.

12. Czy sprawdzasz w miejscach, w których ta osoba powinna przebywać, czy tam jest i z kim? Czy kiedykolwiek potajemnie śledziłaś tę osobę?

- Nie. Żadne z powyższych.

13. Czy bez przerwy potajemnie sprawdzasz komórkę, pocztę elektroniczną, kieszenie tej osoby?

- Bez przerwy nie, ale też nie było takiej sposobności, bo nie mieszkaliśmy nigdy razem, aczkolwiek jak kiedyś opiekowałam się jego kotami na czas jego wyjazdu to przejrzałam jego stary telefon - wstyd mi, ale tak było, sama prawda, żałuję. Spowodowało to ogromny, znaczący kryzys między nami.

14. Czy kiedykolwiek zachowałaś się agresywnie lub nawet użyłaś przemocy wobec tej osoby lub wobec siebie?

- Tylko wobec siebie.

Jeśli odpowiedziałaś TAK na choć jedno z podanych wyżej zdań, bardzo prawdopodobne, że Twoja miłość przerodziła się w obsesję. Jeśli odpowiedzi TAK jest powyżej trzech, to masz pewność, że jesteś uzależniona od miłości z wzorcem miłości obsesyjnej. 

Jak widać, na prawie wszystkie pytania odpowiedziałam twierdząco. Może to nie jest prawdziwy test diagnostyczny, ale daje mi do myślenia. Faktycznie jest tak, że czuję się subiektywnie uzależniona od T. Analizuję każde słowo, każdą wysłaną wiadomość, każdy gest, zachowanie. Zaniedbuję inne strefy życia ogarnięta szargającymi, gwałtownymi emocjami, nie kontroluję swoich emocji, myśli, słów. Popadam w rozpacz, wściekłość, żyję tylko dniem spotkania się z nim. Czuję, że tylko T. nadaje sens mojemu życiu. Znajomość z T. wpłynęła na moje relacje z innymi mężczyznami. Z nikim nie jest mi dobrze ani pod kątem spędzania czasu, ani odczuwania przyjemności z seksu. Nikt nie wydaje mi się atrakcyjny, do nikogo nie czuję pociągu fizycznego. Próbowałam się odkochać, ale nie wyszło. Moje uczucia nie słabną, są na stałym intensywnym poziomie, chociaż przez pewien czas maskowane. Byłabym w stanie zrobić i poświęcić absolutnie wszystko, żeby z Nim być. Idealizuję Go w swojej głowie, jego i każdą spędzoną z nim chwilę. One są dla mnie magiczne, niepowtarzalne, nie do odtworzenia z nikim innym. Powiedzcie, czy to wszystko jest normalne? Jeśli to nie miłość tylko obsesja, to może da się to wyleczyć, przepracować? Może powinnam wrócić na terapię i faktycznie przepracować pożądnie moją relację z T., którą nawet terapeutka zasugerowała, że to obsesja. Mój ojciec był niedostępny emocjonalnie, więc na obiekt uczuć podświadomie wybrałam sobie osobę równie niedostępną, o wiele, wiele starszą.

O mojej relacji z T. planuję jeszcze opowiedzieć w jakimś poście.

Pierwotnie ten blog był i miał być o odchudzaniu, ale dostaję tutaj dużo wsparcia od Was, dziewczyny, i mnóstwo wartościowych komentarzy- tak jak wspominałam, do kilku z nich zamierzam odnieść się szerzej. I oczywiście, możecie pytać o absolutnie wszystko, najwyżej na coś nie odpowiem, ale na pewno za żadne pytanie nie będę czuła urazy.

Może to pisanie w tym miejscu pozwoli mi jakoś wyrzucić z siebie część myśli i poradzić sobie z emocjami.