Smutne, że tak wiele dziewczyn przestało pisać. Często zastanawiam się, co u nich słychać, czy są szczęśliwe, czy wręcz przeciwnie.
Nie wiem, co robić w tym życiu. Odkąd się przeprowadziłam, nie mam żadnych znajomych, przyjaciół, z którymi mogłabym porozmawiać, wyjść, porobić cokolwiek i żeby po prostu były. Żałuję, że zerwałam kontakt ze znajomymi w Łodzi. Niewiele ich było, ale w pewnym momencie postano wiłam się odciąć i teraz przeżywam tego konsekwencje. Różne mam myśli przez tę niewiedzę, co dalej z życiem. Na nic nie mam ochoty. Przede wszystkim żyć, bo nie wiem co to znaczy żyć. Nie wiem sama kim jestem. Z jednej strony chciałabym niezależności, z drugiej chciałabym, żeby ktoś się mną zaopiekował i jak małym dzieckiem i jak kobietą. Niby mam wszystko a jednak czegoś mi brakuje. 3 lata temu związałam się z narcyzem (diagnoza terapeutki) i ten związek to po prostu relacja. Tak, to typowy związek narcyza z borderline. Nie mogę się uwolnić. Jestem w tym wszystkim coraz bardziej żałosna. Jestem nierozerwanie połączona z moim borderline. Ja nie mam borderline, ja jestem borderline. To jest moje JA. Nie wiem, co znaczy żyć bez tego zaburzenia. Czasem mam jakieś przebłyski świadomości, ale to tylko błyski, które znikają i których zaraz nie pamiętam. Powinnam już dawno zamknąć się w ośrodku w Krakowie. Jest tam ośrodek dla zaburzonych osób. Kuracja trwa kilka tygodni. Terapia odbywa się kilka razy w tygodniu, więc jest intensywnie. Jednak teraz nie mogę tego zrobić, bo mam dobrą pracę i obawiam się, że jakbym wzięła zwolnienie na kilka tygodni to miałoby swoje konsekwencje a ja muszę być niezależna finansowo.
Czasem tak spaceruję chodnikiem i mam myśli, żeby wyjść na ulicę, żeby potrącił mnie samochód. Myślę o powrocie na Cypr. Sama. Na tydzień... chociaż. Do końca września mam niepewną sytuację w pewnej kwestii i bardzo mnie to wykańcza. Może taki urlop dobrze by mi zrobił...może przestałabym na chwilę rozmyślać, bać się...
Takie niebo pewnego poranka zobaczyłam z balkonu...
Aż mam ochote pojechac z tobą na ten Cypr ;)
OdpowiedzUsuńNie przyklejaj sobie żadnych łatek. Czlowiek uotżsamia sie z chorobami, przyzwyczajeniami, ludzmi z którymi żyje. Ciężko zaakceptować czasami, ze normalne życie to takie w którym nie zawsze musi się coś dziać, nie musi być uniesień. Myślę i sama uwqżam też, że pewna forma pustki zawsze z nami będzie szła, gdzieś koło nas, w nas. Ciężko poczuć calkowite wypełnienie życiem. Tak jak Julia Roberts w filmie Eat, pray, love. Szukamy czegoś konkretnego a potem okazuje się, że wiele nowych rzeczy czycha obok
To się pakuj haha nie wiem sama, od życia nie da się uciec. I też się zgadzam, że w życiu człowiek zawsze jest sam w swoim świecie wewnętrznym
OdpowiedzUsuń